Репертоар

Од што најмногу се плашиме?
Дали станува збор за фобии, несигурност или егзистенција? Или можеби постои уште нешто, нешто што тлее длабоко во сите нас и што многу посветено се обидуваме да го скриеме, замаскираме, потемниме или можеби заборавиме?
А тоа нешто сме ние самите.
Ние – кога сите маски на пристојност и конвенционалност ќе останат настрана, кога стоиме во темнината на сопствените мисли, желби и страсти – Вистинските ние. Каде е тука стравот? Стравот е во тоа дека ќе бидеме видени, дека ќе бидеме разоткриени, дека сè она што, свесно и несвесно, го туркаме под површината на општествените норми, ќе исплива на површина. Стравот дека лицето што ќе се појави нема да биде убаво.
Порано беше потребен сериозен напор од стручни лица во областа на психологијата и психијатријата за тие наши скриени мисли и желби да испливаат на површина, за да знаеме вистински кои сме и што сме. Денес е доволно да ѕирнеме во нечиј телефон и да прошетаме по дигиталните простори по кои сопственикот на тој телефон чекорел. И сè ќе стане јасно. И кои сме. И што сме.
Носејќи ги нашите тајни, не повеќе во нас самите, туку во џебовите, завиткани во силиконски маски, се однесуваме како сериски убијци кои тајно се надеваат дека ќе бидат фатени и откриени. Свесни сме дека ја носиме нашата страст и пропаст удобно сокриена во некој од џебовите, и постојано ја допираме, ја пребаруваме, ја вклучуваме и ја проверуваме, стравувајќи дека нешто и се случило, да не ја заборавиме некаде. Да не ни паднала. Да не останала отклучена. Да не ја нашол некој. Да ја отворил. Отклучил. Разоткрил. Страв дека некој ќе не види какви сме навистина. Во тие паметни сефови на нашите тајни се наоѓа сè. И она што треба и она што не треба. Доволен е еден мал пропуст, мало невнимание од наша страна, па сè она што го сметаме за само наше, да излезе на виделина. На осуда. На преиспитување.
Треба ли да бидеме уште повнимателни или уште потајновити? Треба ли да се криеме или да излеземе на отворено, да си покажеме и себе си и на целиот светот кои сме, вистинските ние и со тоа да му кажеме на светот да оди по ѓаволите, а ние самите да се справуваме со последиците од нашите избори, нашите желби, страсти и надежи? Можеби. А можеби и не. Тоа е и прашањето и одговорот што секој мора да ги донесе сам за себе. Да излезе на отворено, или да остане во сигурноста на сенките. Она што е сигурно е дека, сè додека љубоморно ги чуваме нашите шифри, идентитети, пораки, слики и тајни, никогаш нема да престанеме да бидеме целосни и совршени странци едни за друг.

Ведран Фајковиќ, драматург