Колаж од расказите на Румена Бужаровска и авторски монолози Режија: Нела Витошевиќ Премиера - 15.2.2020 Колаж од расказите на Румена Бужаровска и авторски монолози Режија: Нела ВитошевиќДраматизација: Нела Витошевиќ и Викторија Рангелова - ПетровскаДраматург: Викторија Рангелова – ПетровскаКостимограф: Роза Трајчевска – РистоскаСценограф: Костантин ТрпеноскиАсистент сценограф: Моника Ангелевска Избор на музика: Нела ВитошевиќТон – мајстор: Сашо ЃорѓиевСветло – мајстор: Дејан БлажевскиДизајн на плакат: Борче ДимитриоскиФотограф: Кире Галевски Подела на улоги:Сара КлимоскаЕмилија МицевскаНаталија ТеодосиеваСања АрсовскаТрајанка Илиева – ВељиќИгор АнгеловФилип ТрајковиќИсмет Шабановиќ Инспициент: Жарко НамичевСуфлер: Жаклина Цветковска Кон претставата „Мојот маж“ Драмската структура на театарската претстава Мојот маж е изградена од два меѓусебно испреплетени материјали, и тоа, драматизацијата на шесте раскази (Супа, Празно гнездо, Прељубник, Осми март, Гени и Лиле) и документарениот материјал произлезен од авторските монолози. Дејствата/состојбите од расказите на Бужаровска, како и документарниот дел (авторските монолози) тематски се цврсто поврзани со поднебјето и времето во кое се одигруваат, без притоа да се засноваат на дневно-политички актуелности. Расказите и авторските монолози имаат за цел да поттикнат надминување на стереотипите и предрасудите, и отворено инсистираат на судир помеѓу традиционалното и современото. Сега, денес, сеуште имаме потреба да се соочиме со сегашноста преку ревидирање на минатото. Играно-документарниот пристап, како жанровска определба и драматуршко режисерски концепт, е сеприсутен на европските театарски сцени, но е кревок/редок пример на македонската театарска сцена. Играно-документарниот пристап нуди едно сосема ново, поинакво театарско искуство, кое предизвикува силни емоции и соочување со себе и од себе, со себе кон другиот, од другиот кон себе. Тоа е редок колективен чин кој не е приземно сентиментален и патетичен, туку напротив длабоко е емпатичен и хуман. Присутноста на театарска спонтаност (кај актерот и гледачот) доведува до ослободување и отвара простор за различна театарска перспективност.